Voor hem, voor hem zou nog een sterre zijn?
Haar opgang in dien nacht niet verre zijn!
Van weelde greep hem toen een duiz'ling aan . ..
Toen is hij naar de zondaarsbank gegaan.
Die gang! .. . Hij weet niet waar hij gaat of staat.
De vuist gebald, verwrongen het gelaat,
Een gloed als van den waanzin in den blik,
En op zijn slapen de aad ren vol en dik,
Krampachtig vast de tanden op elkaar,
In doodsbenauwdheid hijgend snel en zwaar,
Het angstzweet paarlend op het bleek gezicht,
En ziel en zinnen op één punt gericht:
De zondaarsbank, — die lokt, die trekt, die wacht,
Die ketent met een onweerstaanbare macht,
Zoo gaat hij — van dit één zich slechts bewust:
Hij is zoo moe, zoo moe... en ginds is rust!
Haar opgang in dien nacht niet verre zijn!
Van weelde greep hem toen een duiz'ling aan . ..
Toen is hij naar de zondaarsbank gegaan.
Die gang! .. . Hij weet niet waar hij gaat of staat.
De vuist gebald, verwrongen het gelaat,
Een gloed als van den waanzin in den blik,
En op zijn slapen de aad ren vol en dik,
Krampachtig vast de tanden op elkaar,
In doodsbenauwdheid hijgend snel en zwaar,
Het angstzweet paarlend op het bleek gezicht,
En ziel en zinnen op één punt gericht:
De zondaarsbank, — die lokt, die trekt, die wacht,
Die ketent met een onweerstaanbare macht,
Zoo gaat hij — van dit één zich slechts bewust:
Hij is zoo moe, zoo moe... en ginds is rust!
't Is donker voor zijn oogen om hem heen,
Hem gloeit en straalt de zondaarsbank alleen.
Ach, eindigt nooit die zware, bange gang?
Seconden... duren zij dan jaren lang?
En heel een leven gaat zijn geest voorbij.
Wat lachte, o moeder, eens uw kindje blij!
De blijde hoop werd wanhoop, vreugd werd smart,
Zijn levenshemel werd zoo aak'lig zwart.
Thans.. . . ach, een hart dat klopt, een hand die drukt,
Een mensch, die vriend'lijk naar den arme bukt,
Die den verlaat'ne thans een engel zij ...
O, God, een enkel woord van .. . medelij!
Daar valt hij op de zondaarsbank terneer.
Ach, is er na dien val een opstaan weer?
Waarom maar niet gestorven bij dien val,
Die toch zijn rust niet wedergeven zal:
Want of hij als een worm voor God zich kromm',
Of angstig kerm': „O, Heere Jezus, kom!"
Of hij in halven toorn de wenkbrauw frons',
En met het voorhoofd tegen 't platform bonz' . . .
Hem gloeit en straalt de zondaarsbank alleen.
Ach, eindigt nooit die zware, bange gang?
Seconden... duren zij dan jaren lang?
En heel een leven gaat zijn geest voorbij.
Wat lachte, o moeder, eens uw kindje blij!
De blijde hoop werd wanhoop, vreugd werd smart,
Zijn levenshemel werd zoo aak'lig zwart.
Thans.. . . ach, een hart dat klopt, een hand die drukt,
Een mensch, die vriend'lijk naar den arme bukt,
Die den verlaat'ne thans een engel zij ...
O, God, een enkel woord van .. . medelij!
Daar valt hij op de zondaarsbank terneer.
Ach, is er na dien val een opstaan weer?
Waarom maar niet gestorven bij dien val,
Die toch zijn rust niet wedergeven zal:
Want of hij als een worm voor God zich kromm',
Of angstig kerm': „O, Heere Jezus, kom!"
Of hij in halven toorn de wenkbrauw frons',
En met het voorhoofd tegen 't platform bonz' . . .
